Utrechtse Heuvelrug Ultra Trail 50km, Winter editie
Door Tycho BizotKwart voor negen is het als ik zaterdagochtend vakantiepark Landgoed Ginkelduin in Leersum op rij. Ondanks dat ik mijn spullen de avond ervoor al klaar had gelegd, ben ik toch weer later dan bedoeld vertrokken. Of dat nou de schuld is van de hond die nog uitgelaten moest worden of dat ik gewoon te lang in bed ben blijven liggen laat ik in het midden.
Ik parkeer de auto, pak mijn trailvest en loop richting het open veldje voor de horeca waar ik al een paar tenten had zien staan. Daar aangekomen zie ik een lange rij staan voor de tent waar de startnummers uitgedeeld worden. Eerst maar het toilet op zoeken, dan hebben we dat in ieder geval al uit de weg geruimd. Ook hier een lange rij, behalve bij de dames, die kunnen zo doorlopen. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. Een paar minuten voor negen sluit ik aan in de rij voor de startnummers en al snel begint de speech van een van de organisatoren.
De mooie route en het weer op deze laatste novemberdag worden geprezen. Het is net boven het vriespunt, droog en waarschijnlijk later zelfs een beetje zonnig. Er zijn geen markeringen uitgezet, de route lopen we op basis van de gpx-track die we donderdagavond in de mail kregen. We krijgen duidelijke instructies dat we de bel bij de finish moeten luiden, maar dat we daarna nog door moeten lopen naar het volgende tentje waar de tijd pas echt stopt. Het schiet door mijn hoofd dat ze de afstanden hier niet zo nauw nemen want de gpx-track, die inmiddels in mijn Garmin horloge staat, geeft aan dat de route ruim 53KM is.
Het startsein is gegeven en ik kruip steeds dichter naar de uitgiftetafel met de startnummers. Als een van de laatste lopers spelt ik mijn nummer op en wordt de verplichte gps-tracker op de schouder van mijn trailvest getapet. Een vest dat vol zit met het verplichte regenjack, een warmtedeken, allerlei gelletjes, gummies en twee halve liters sportdrank. Ondertussen voel ik me een enorme pakezel want het gros van de lopers dat ik heb zien vertrekken lijkt bizar weinig bij zich te hebben. Het zou droog blijven, maar tijd om dat regenjackje nog in de auto te dumpen heb ik niet meer: Garmin aan en gaan!
Na ongeveer 1 ½ kilometer achter een paar andere lopers kijk ik op mijn horloge om te zien welk tempo we lopen en kom ik er achter dat de routebegeleiding actief is maar de activiteit nog niet gestart. Gelukkig geeft de routebegeleiding aan dat het nog meer dan 51km is dus die 50km badge op Strava gaan we halen. Het tempo ligt niet hoog genoeg om de 5 uur die ik in gedachten had te halen maar ik besluit dat een rustige start wel goed is, met de illusie dat ik die tijd wel inhaal als het na 30km nog goed gaat.
Een van mijn drinkflessen bijvullen, een handje winegums mee grissen en door. Onderweg naar deze verzorgingspost heb ik een redelijk aantal lopers ingehaald. Hier staan er nog behoorlijk wat te keuvelen, maar ik voel me nog fris en heb van tevoren besloten om niet bij de posten te blijven hangen. Zeker niet bij de laatste twee, het risico dat ik dan niet meer op gang kom schat ik te hoog in. Dus verzorgingspost 1 verlaat ik na 17km weer snel.
Wandelen als het omhoog gaat is een veel gehoord advies, ik heb er over het algemeen maling aan en passeer veel mensen tijdens de stukjes heuvelop . Maar in het tweede stuk van de route zit een erg steil stuk single track waar inhalen geen optie is en ik met plezier een stukje loop. Daarna gaat het weer hard naar beneden wat de kans biedt om de verloren tijd weer in te halen. Ook de tweede verzorgingspost is een hit-and-run.
Na een hap pinda’s en met een handvol Tucjes vertrek ik weer snel om na een paar honderd meter een langgerekte trap tegen te komen. Toch maar even lopen en rustig die Tucjes naar binnen werken, iets waar ik een halve liter water tegen het hoesten bij nodig heb. Nog zo’n “regel”: blijf bij de dingen die je tijdens je training geprobeerd hebt. Dat is niet gelukt met de winegums, zoute pinda’s, Tucjes en Katja biggetjes. Gedeeltelijk met mijn broek en shirt die ik allebei nog niet op afstanden langer dan 10KM gedragen had. Wel met mijn regenjack en warmtedeken, want die waren gelukkig niet nodig.
De verzorgingspost bij kilometer 38 kwam precies op tijd. Mijn langste trainingsloop ooit was 37km over de verharde weg. Hoewel ik me nu beter voelde dan aan het einde van die loop was de puf er wel een beetje uit. Mijn stop duurde iets langer omdat ik bij het weggooien van mijn lege gelletjes ook de dop van mijn drinkfles in de vuilniszak heb laten verdwijnen. Gelukkig was een van de vrijwilligers zo behulpzaam om deze er weer uit te vissen, waarna ik alsnog weer door kon. Nog maar 17KM te gaan, alsof het niets is. Ondanks dat ze steeds zwaarder werden gingen de kilometers gestaag voorbij en uiteindelijk kwam daar dan daadwerkelijk de finishbel. Het zat er op: 53KM! Verreweg mijn langste loop ooit, wat een heerlijk gevoel!
Dat dit probleemloos gelukt is, is niet te danken aan het volgen van een trainingsschema, maar puur door veel te lopen en kilometers te maken. Iets wat ik dit jaar voor het eerst consequent vol heb gehouden door jullie, de lopers van Boost Your Trail! Dus dank daarvoor en hopelijk blijft iedereen voor de volgende grotere trail blessure vrij zodat we die wel met zijn allen kunnen doen!