Mentaal breekpunt

Het volgende deel van de race is redelijk vlak en we volgen de soms modderige onverharde paden van de Speyside Way tot het Half Dram startpunt. Bij verzorgingspost twee is het tijd om mijn drankvoorraad aan te vullen. De groep is wat uit elkaar gevallen en ondanks de prachtige herfstkleuren en het snelstromende water van de Spey volgt voor mijn gevoel een lastig en eentonig stuk. De cadans en het tempo blijven goed. Als ik het 20 kilometerpunt en de Tamdhu Distillery nader, hoor ik opnieuw een doedelzak. We lopen langs het volgende wisselpunt van de Relay en aan de overzijde staan de lopers voor de Half Dram te wachten tot ze mogen starten. De muziek en het gejuich zijn een fijne afleiding en markeren het einde van het eentonige rechte stuk. Om vanaf hier bij de finish op 42,195km te eindigen, maakt de Full Dram een extra lus over het terrein van distilleerderij no. 5, Cardhu Distillery. Mijn horloge geeft 1 uur 58 minuten aan. Met dit schema is een pr mogelijk en ben ik rond kwart over één bij de start van de Wee Dram en dus bij Stefanie. Hoe mooi zou het zijn om toch een stuk samen te kunnen lopen!

Helaas heb ik te vroeg gejuicht. Het rechte vlakke gedeelte is voorbij en we krijgen een pittige klim voor de kiezen. Verschillende lopers besluiten te gaan wandelen. Ik denk dit gaat lukken, gewoon kleine pasjes nemen en gestaag haal ik een aantal bekende gezichten in. Een medeloopster besluit aan te haken en roept “you inspirered me”. Het gezelschap is van korte duur. We duiken het bos in en volgen een single track. Mijn aanhaakster heeft nieuwe energie gevonden en loopt steeds verder van me vandaan. Mentaal is het een breekpunt en ik moet een paar passen wandelen om daarna een nieuw tempo te vinden tot de volgende verzorging bij Dalmunach Distillery. Tijd om even rust te nemen, mijn watervoorraad aan te vullen en een stuk cake te eten. Vol goede moed pak ik het weer op en vervolg mijn weg… op naar Stefanie. Ineens voelen mijn benen anders aan, ze zijn zwaar en ik besef dat mijn hoogmoed van de eerste helft me opbreekt. Tijd om langzamer te gaan lopen, maar het kwaad is al geschied. Het lukt niet om op tijd bij Aberlour Distillery te zijn. Het derde wisselpunt van de Relay zorgt nog voor een korte opleving, maar daarna moet ik overschakelen naar overlevingsmodus.

Onaangename Verrassing

Gelukkig is dit deel van de route vlak en volgt nog steeds de Spey River over gravel en zandpaden aan de voet van het bos. Het lukt me om van de prachtige trail te genieten, ondanks de pijn in mijn rechterlies die steeds nadrukkelijker aanwezig is. Na een oude donkere spoorwegtunnel, zie ik in de verte de oude Craigellachie Bridge liggen. Deze herken ik nog van vorig jaar en weet dat nu echt het laatste deel gaat beginnen. Vanaf Craigellachie zeggen we de River Spey gedag en klimmen we via een oud spoorwegtracé langs de River Fiddich omhoog naar Dufftown. Op de routekaart leek het hoogteverschil niet al te groot, maar nu is het een onaangename verrassing. Het licht stijgende pad voelt aan als de beklimming van een alpencol. Langzaam verandert de race in een prachtige lijdensweg, als eerste sluit mijn onderrug zich aan bij mijn rechterlies en begint ook te zeuren. Mijn maag vindt dit een goed idee en speelt op. Mijn verstand zegt dat ik moet blijven eten en drinken, maar de gelletjes krijg ik niet meer weg. Op mijn rechterhiel voel ik ineens een blaar opkomen, die zich elke stap bij het koor van opstandige onderdelen voegt. Het pad is eigenlijk een heerlijke “double track”, maar elke oneffenheid is in mijn hoofd aanleiding tot een lichte vloek. Elke langzame wandelaar is een vervelend obstakel, omdat er moet worden gewisseld van baan. Zelf ben ik inmiddels ook overgestapt op de één om één tactiek van 1 km hiken en 1 km hardlopen.

Euforie

Na wat voelt als een eeuwigheid doemt ineens de Balvenie Distillery op. Het voelt als een verlichting, want Balvenie ligt tegen de Glenfiddich Distillery aan en dus is de finish in zicht. In de verte is de speaker van de finish te horen en op wilskracht verdring ik de ongemakken en probeer ik het laatste stuk te blijven hardlopen. Stefanie is al lang en breed gefinisht en staat me enthousiast aan te moedigen. Ik geef haar een high-five en volbreng euforisch de laatst 100m. Mijn derde marathon in 4:51:10 is een feit. Vol trots krijg ik als medialle een stuk whisky vat omgehangen en neem ik de geweldige beloning in ontvangst, acht flesjes Single Malts! Al snel melden mijn tegensputterende lichaamsdelen zich weer en weet ik een rustig plekje in het gras te vinden. Langzaam herstel ik en komt het besef dat het vandaag weer eens niet helemaal volgens plan ging. Tegelijkertijd voel ik me heel voldaan en heb ik genoten van de geweldige sfeer en mooie herfsttrail door de Speyside. Ik vraag Stefanie haar race is gegaan. Ze heeft supersnel gelopen en is heeft uiteindelijk 11 km binnen het uur gelopen. Ik ben trots op haar en het voelt geweldig om de ervaring samen te delen en de race te kunnen doornemen.

De afstand tot het huisje leek vooraf ideaal, maar is nu toch een flink eind wandelen. Gelukkig hoeven we vanavond niks meer en kunnen rustig herstellen voordat we morgen onze reis afsluiten in het mooie Edinburgh. Maandagochtend vliegen we pas weer terug naar Amsterdam. 

Wat een geweldige trailervaring zijn we rijker. De Dramathon heeft een speciaal plekje veroverd en leent zich voor een nieuwe traditie!